Osseointegracja jest definiowana jako "bezpośrednie, strukturalne i funkcjonalne polączenie pomiędzy uporządkowaną, żywą kością a powierzchnią implantu przenoszącego obciążenia". Obecnie mówi się, że implant uważa się za osseointegrowany, gdy nie ma postępującego ruchu względnego pomiędzy implantem a kością, z którą ma on bezpośredni kontakt. W praktyce oznacza to, że w procesie osseointegracji występuje mechanizm zakotwiczenia, dzięki któremu nieżywotne elementy mogą byc w sposób niezawodny i przewidywalny polączone z żywą kością, a zakotwiczenie to może utrzymywac się we wszystkich normalnych warunkach obciążenia. Jest to bezpośrednie zakotwiczenie w kości do korpusu implantu, który może stanowic podloże dla protezy; ma zdolnośc przenoszenia sil zgryzowych bezpośrednio na kośc. Piętnastoletnie badania nad implantami osseointegracyjnymi w leczeniu bezzębnych szczęk wykazaly 80-100 procentowy odsetek powodzenia.